‘Waarom ga je niet gewoon terug naar Colombia?’, opperde mijn vriend een paar maanden terug. Het was een simpele vraag, maar toch een waar ik geen antwoord op kon formuleren. Al wekenlang deelde ik mijn twijfels, mijn onrust met anderen. Ik wilde er weer tussenuit, weg uit Nederland, het liefst naar Zuid-Amerika. Maar met een steeds langer wordende lijst met onontdekte droombestemmingen voelde het als een onverklaarbare keuze om een land te bezoeken waar ik al was geweest. In eerste instantie leek teruggaan naar Colombia geen optie.

Toch bleef het simpele vraagstuk door mijn hoofd spoken. Waarom ging ik niet gewoon terug naar Colombia? Toen ik daar nog geen twee jaar geleden voet aan de grond zette, trok mijn liefde voor Zuid-Amerika door tot in mijn kleine teen. Misschien komt het door mijn fascinatie voor de Spaanse taal en dat de bevolking het duidelijk waardeert als je hun taal probeert te spreken. Deze bevolking verwelkomt iedere reiziger met open armen en heeft Colombia na jarenlange strijd omgetoverd tot een van de fijnste bestemmingen waar ik ooit ben geweest. Misschien komt het door de adembenemende landschappen, de diverse natuur. Misschien komt het door de salsa, de muziek, de sfeer. Op een dag zou ik hier terugkomen, dat stond vast.

Ik geloof dat ik moest wennen aan het idee. Vragende blikken, ongeruste woorden. Ga je echt in je eentje naar Colombia? En doe je wel voorzichtig? Bekenden gooiden het over de boeg waar ik misschien wel het meest voor vreesde. Je bent toch al in Colombia geweest? Wil je niet liever ook wat andere landen zien?

Gelukkig bevestigden mijn liefste vrienden juist dat dit voor mij de meest logische keuze was. Zij waren enthousiast, gaven me de moed om de beslissing te nemen. Waarom zou ik op zoek gaan naar meer, naar beter, terwijl ik de plek waar ik mijn huidige dromen kan verwezenlijken al lang heb gevonden?

Eigenlijk is dit dilemma een pure reflectie van de reden waarom ik de behoefte voel om even een stapje terug te doen. Dagelijks leggen we alle fantastische dingen die we doen vast. We delen online wat we hebben bereikt: leuke avonden uit, verre reizen, promoties op werk. Enerzijds omdat we anderen willen laten zien hoe ver we gekomen zijn, maar anderzijds heeft het denk ik ook te maken met dat we niet meer stil durven te staan bij wat we zélf willen. Genieten van wat je zélf doet, ervaren hoe jij jezelf daarbij voelt. Met jezelf zijn is opeens niet meer genoeg.

Colombia_tatacoa

Hoe ik het ook wend of keer en wat voor mooi verhaal ik er ook van wil maken, verantwoording af willen leggen is een van mijn zwakke punten. Ik voelde bij deze persoonlijke keuze zelfs continu de behoefte om verantwoording af te leggen aan mezelf. Maar het feit dat ik het grootste deel van Colombia al heb ontdekt, geeft me enorm veel rust. Rust om stil te staan, om bij te komen, om Spaans te leren, om mezelf geen verantwoording af te hoeven leggen waarom ik niet op zoek ga naar meer. Want hoewel we leven in een eindeloos heelal en de mogelijkheden op deze aardbol al oneindig zijn, denk ik dat het soms goed is om genoegen te nemen met genoeg. Misschien is genoeg dan juist wel oneindig.

Colombia_Salento

Inmiddels ben ik een paar dagen geleden eindelijk gearriveerd in Colombia. Ik wil leren om stil te staan bij het hier en nu, waarbij ik niets hoef en kan ervaren hoe het voelt om dit niet zozeer reizend, maar wel ontdekkend te doen. Bovendien mag ik een gedeelte van dit land herontdekken met mijn zus, die ik al drie maanden heb moeten missen gezien haar reis door Zuid-Amerika. En aangezien een land als Colombia alles heeft waar ik gelukkig van word, gaat dit ongetwijfeld veel moois brengen.